To, co w sztuce tak bardzo cenię to fakt, że nie ważne na którym równoleżniku, niezależnie od temperatury, ustroju politycznego, koloru skóry mieszkańców i sytuacji gospodarczej, wszędzie rodzi się w człowieku poczucie potrzeby tworzenia. Zarodek sztuki plastycznej jest w tym wypadku wyjątkowy, gdyż pojawił się szybciej niż słowo i to od razu na jakim poziomie! Talent to coś, co kpi sobie z pochodzenia i pieniędzy. Dlaczego o tym mówię? A no dlatego, że zamierzam dziś przedstawić moje ulubione prace malarskie. Naszą dumę narodową. Serce się raduje, że w kraju, w którym do tej pory chwali się tylko twórczość Sienkiewicza, a współczesne, naprawdę duże talenty znikają na empikowych półkach, gdzie obiecujące prace ogląda się w niszowych miejscach, gdzie ciągle mówi się o problemie ,,obrazów pasujących do kanapy”, a na ścianach wiszą printy z Ikei lub portrety papieży, gdzie większość obywateli cierpi na kompleks polskości, jest tylu twórców, którymi naprawdę można się zachwycać. Jeśli chodzi o malarstwo, nigdy nie czułam pociągu do polskiego malarstwa, aż nie odkryłam dla siebie tego z XX i XXI wieku. Mam dość specyficzny gust, jest jednak naprawdę wielu Polaków, którzy go zaspakajają. Może i Wam ich prace się nie spodobają – w końcu to jest blog subiektywnie o… ale jedno jest pewne – te nazwiska znać trzeba, gdyż są (lub były) one cenione nie tylko w ojczyźnie, ale w całym świecie sztuki i kolekcjonerów. Nie przedstawiam nikogo niszowego, nieznanego – postaci wszystkich poniżej to uznani artyści. Sztuka, w tym malarstwo, to towar eksportowy, którym powinniśmy się chwalić, a już na pewno mieć o nim jakiekolwiek pojęcie. Zapraszam więc do mojej małej, prywatnej galerii malarstwa. Bo… Polska artystami stoi! ;)
Martwa natura, Władysław Strzemiński
Nogi na play, Teresa Pągowska
bez tytułu, Leon Tarasewicz
Liście zielone, Hanna Zawa-Cywińska
Pejzaż, Tadeusz Dominik
Uczta, Jan Tarasin
Andrzej Fogtt
Jerzy Nowosielski
Eva Bekier
